42. Wat een rotdag!

Na het waterspeelkwartier – ha, doe maar iets langer, smiley- gingen we dan toch echt eens richting de Amalfikust. Maar ja, hoe? De hele kustweg van Salerno tot Sorrento is verboden voor caravans en campers!!! En het hypocriete is dat al die touringcars hem wel mogen rijden! Wij hadden heel graag deze kust willen zien, want het schijnt een van de mooiste ter wereld te zijn met zijn bochtige wegen, vele schitterende uitkijkpunten en charmante dorpjes hoog boven zee op de rotsen gebouwd. Dan denk je dat er vast wel een bord staat, nou mooi niet dus. Wat we ook probeerden, we passeerden steeds dezelfde tolpoortjes en moesten ook steeds betalen voor dat ene rot stukje waar we een keer of vier vast hebben gestaan. Wat is het hier druk! Wat een doffe ellende! We worden stapelgek van de vele auto’s die een soort slalomrace met medeweggebruikers en scooters doen onder luid getoeter. Ik heb hier echt watjes en een hele goede koptelefoon nodig! Werd er stapelgek! En dan zie je eindelijk een bord, dan hangen er 24 (of meer) en heb je net geen tijd om ze te lezen………. Omdat het totaal niet lukte om naar Ravello en Amalfi te komen, vanwaar we de stadsbus hoopten te nemen om op deze manier de kust te kunnen bewonderen, besloten we na uren spoorzoekertje, tol en verkeerd rijden maar om door te steken naar Castellammare di Stabia, waar het ook al een vreselijke heksenketel bleek! Wat een cultuurshock! Wij willen terug naar het echte Zuid-Italië met zijn leuke, kleine stadjes, waar je overal gewoon kunt parkeren!

Op een gegeven moment kregen we telefoon. Het was nogal heftig. Ik was totaal van slag. En ja dat is een understatement. Hoe kunnen ze al zo lang zo ontzettend kwetsend met me doen? Even later klopte er iemand op de deur. Of we de camper iets verder wilden rijden. Dat heb ik gedaan. Daarna ben ik op de stoep in elkaar gezakt en is de vrouw bij me gebleven tot Gerard kwam en ik weer kon staan. Lieve Laura, ik weet dat je dit nooit zult lezen, maar wat waren we blij dat je er was. Dank voor je steun en je warmte! Wat een heftige, maar bijzondere ontmoeting.

Daarna ben ik total loss weer ingestapt en probeerde Gerard deze stad te ontvluchten. Maar ja,dat viel ook al onder de categorie illusie, want het was inmiddels spitstijd en dan ook nog weekendspits! Zucht. Lieve tante Letta, mag ik alsjeblieft een weekendje naar Kamerik of Flevoland? De tomtom kende hier de wegen niet, waar we ook al niet echt vrolijker van werden. Oké jongens, we doen het zelf wel en gaan Pompeï volgen.

Nou zowaar, na heel veel spaghettibochten, of liever gezegd kronkels, en T-splitsingen op een rotonde - hier kan echt alles - kwamen we dan eindelijk, die eindeloos hectische stad uit. Ik kan geen toeter meer horen. En een half uurtje later reden we zowaar Pompeï in. Zo, dat ziet er wel heel toeristisch uit met zijn felverlichte palmbomen, om de 500 meter een camping, dan weer een bar met hele foute, kitscherige gebrek aan sfeerverlichting en dat zo steeds om en om. De kerstverlichting is hier vast het hele jaar wel te verkrijgen. In grootverpakking! Helemaal uitgeput reden we hier rond. Há, nog één rotonde en dan immer gerade aus naar de parkeerplaats.

“Hè, wat was dat een raar geluid? Schakelt ie niet goed meer, is de gashandel er weer af?” Manlief vertrouwde het niet. En ineens hoorde we een hard geluid en een fel schrapend geluid van metaal over het asfalt. Gerard stuurde meteen naar de kant, uiteraard weer begeleid door een ware toeterserenade. “Wat zal het zijn? Een ringetje voor de versnellingsbak?” Maar Gerard zei:”Maan, ik vrees, dat we een groot probleem hebben en ik durf eigenlijk niet eens onder de camper te kijken!” Ai, dit klonk beroerd. “Hoezo, wat denk je dan?” Gerard bleek vuurbang dat de aandrijfas het begeven had en doormidden was gebroken. En als dat zo zou zijn, dan waren we echt de Sjaak en hadden we wéér met het vliegtuig naar huis gemoeten. Maar ja, we moesten het toch weten en dus trok Gerard zijn ketelpak aan – je weet wel, zo’n ding wat ‘normale’ mensen een overall noemen- en kroop met een zaklamp onder de auto, want inmiddels was het ook weer donker. Ik stond de verkeerspaal van papa Dons weer uit te vouwen, dit keer met knipperlicht erbovenop en hield het megadrukke verkeer in de gaten met mijn fluorescerende gele vestje. Ineens hoorde ik: “Oh, gelukkig de aandrijfas is nog heel!” Dat is fijn, maar wat is het dan wel? De ringetjes in de versnellingsbak bleken het ook niet te zijn, de gashandel zat ook nog op zijn plek, de diverse oliën waren ook nog op peil. Hij snapte er niets van. “Maan, wat kan het wezen?” Ja, hé, hoe technisch zie ik eruit? Ik kan alleen rijden en het oliepeil checken?. Ik zei, dat ik iets met metaal gehoord had en dat er misschien een velg afgevallen was of zo? Ai, en toen zag hij het. We hadden nog wel een velg, maar de band eromheen was half weg en half zwaar misvormd. Shit! Alweer een vette klapband. Nou, daar sta je dan. ANWB gebeld. Zij konden ons heel hoopvol vertellen dat er waarschijnlijk binnen twee uur wel iemand zou komen! Na die tijd kwam er iemand op een scootertje langs. Gerard dacht dat het gewoon een behulpzame Italiaan was, hoewel dat hier onder de categorie pleonasme valt. Gerard zei, dat hij op iemand van de garage wachtte, waarop de scooteraar op het embleempje op zijn mouw wees. Hij was van de garage!!! En hoe gaat hij met die scooter onze band eraf krijgen en er een nieuwe omgooien? Met een fietspomp? Hij zag wel, dat er iets anders moest komen en even later kwam hij er met een bus aan gescheurd waar een flinke krik inzat. Jemig, ik zat in de camper met een vriendin te appen en had niet door dat hij al terug was. Gaat die camper ineens aan één kant een stuk omhoog! Hallo! Mag ik er misschien nog even uit?

Intussen hadden wij de familie op de hoogte gesteld en bleken Elise en Ilana toch wel heel bezorgd te zijn. Want ja, als de camper stuk is en niet meer kan rijden, dan komen Maan en Gerard dus ook niet meer thuis! Ze waren bezorgd en wilden van alles weten. Wij hebben een bandje voor hen ingesproken en we kregen een ontzettend lief, schattig bandje terug. Ik smolt ter plekke.

De twee monteurs waren behoorlijk rap. Binnen no-time was de band eraf en raceten zij met onze band weer weg? Dat is vreemd. Normaal gooien ze dan je reserveband eromheen. Niet dat wij daar blij mee waren, want wij zagen onze laatste week al in het water vallen omdat we een moeilijke maat band hebben en het net weekend is. Ook zouden wij dan al die dagen met die klapband IN de camper moeten rondrijden, waardoor je er niet meer in kunt lopen, omdat we de velg nog nodig hebben. Maar oei, we hadden op deze rotdag, toch nog een beetje mazzel. Ze bleken onze maat op voorraad te hebben. Geen nieuwe, maar wel goed genoeg om mee naar Holland te komen. Nu maar hopen, dat ze weten waar dat ligt! En ja hoor, binnen een kwartiertje kwamen ze er weer aan en zat de nieuwe band al om de velg. Maar ai, toen bleek de krik niet hoog genoeg te komen, waar Gerard al bang voor was. Tja, met dat bijltje hadden we al twee keer eerder gehakt. Maar Gerard zou Gerard niet zijn, als hij niet van alles bij zich had waarvan je denkt: “wat moet die jongen daar toch mee?” Maar dit keer was ik het eigenlijk. “Zeg schat, als we nu die dikke houten blokken eens pakken, waar jij de poten altijd op zet, dan krijgen we de camper misschien net hoog genoeg? En ja hoor! Die mannen helemaal in de gloria dat wij met onze blokkendoos aankwamen en wij natuurlijk ook, want wonder boven wonder paste het toen net wel en zat de nieuwe band er enkele minuten later onder!

Na dik drie uur daar gestaan te hebben en regelmatig politievrouwtje te hebben gespeeld - Tan heb ik nu een nieuw talent? - konden we dan eindelijk gaan rijden. Eerst naar de garage, want ze wilden dat wij direct betaalden en wij wilden zo veel geld niet contant doen, want we wilden bewijsmateriaal. Daarna gingen we hoopvol naar de overnachtingsplek. Maar nee, het zal eens normaal gaan, hè. Die hele plek was gewoon weg. Niet te vinden. We hebben alle straten van Pompeï bij nacht gezien, alle soorten toeters gehoord, en zelfs in steegjes en achterbuurten gereden waar je je nu niet heel relaxt voelde. En nu hebben we de auto langs de weg op twee vakken gezet. Het is druk, er zijn twee parken voor en achter de weg, er zijn geen huizen en in de verte is een barretje waar twee man en een paardenkop zitten en die zijn luidkeels karaoke aan het doen. Andre Hazes nog wel. Licht vals, veel te hard en een krolse kat klinkt er uiterst muzikaal bij vergeleken. Sinds we hier staan, heb ik oordoppen in, zodat we net Italianen lijken, want Gerard staat tegen me te schreeuwen of ik nog iets wil drinken of iets anders en ik schreeuw dan terug of hij iets vraagt of zo? Maar verder gaat het uitstekend. Pffffff. In je dromen misschien. Zo, mijn huiswerk is af en nu gaan we minstens een halve fles drank van heel dichtbij bekijken, de sjorbanden erop gooien, de pepperspray klaarzetten en de knuppels – ja, wij zijn ’s nachts echt gastvrij….- en dan hopelijk heel erg diep en heerlijk slapen. Dromend van Flevoland denk ik. Per Cabrio, want die heeft tenminste antilekbanden!!! Welterusten allemaal, proost en een heel fijn weekend!!!