43. Waanzinnig Pompeï

Na een nacht die ons alles meeviel, werden we toch weer door iets idioots gewekt. Maar daar schijnen we zo ongeveer patent op te hebben. Dan denk je rustig en alleen op een ruime parkeerplaats langs de weg te staan, kwam er al vroeg een sloom autootje langs, die toeterde. “Jemig, wat zielig….” Maar hij keerde, reed straks langs ons heen en toeterde weer, en nog eens en nog eens. Pffff, wat een L.. Gerard keek uit het raam en zag dat het een veegwagentje was. Even later werd er nogal fors op de deur geklopt. Wij moesten weg, want hij moest nu onze plek vegen, want morgen zouden er hier oude auto’s geparkeerd worden. Zucht. Ja, ja, het is al goed. We gaan wel. Mogen we misschien nog even iets aantrekken? Dank u.

We bleken vannacht weer grandioos verdwaald te zijn, want volgens tommie zaten we 13 km buiten Pompeï en de weg terug was één grote, doffe ellende. Alles, maar dan ook echt alles is hier spaghetti! Ze eten niet anders, de winkels liggen er worstvol mee – zal hier wel spaghettivol heten-, de afslagen en wegen zijn één grote, onlogische wirwar van stukken beton en ook het verkeer is net een bord spaghetti. Alles krioelt als een mierennest door elkaar heen. Vandaag hadden we lintspaghetti trouwens, want we stonden alleen maar in één grote lange file. En dan gaan ze allemaal toeteren hè. Jemig, denken ze nu echt dat dat helpt. De eerstvolgende keer neem ik een steengoed isolerende koptelefoon mee!

Maar goed. Uiteindelijk kwamen we dan toch weer in Pompei terecht. Ik had er nog niets over gelezen en had geen idee, wat ik hier kon verwachten. Nou, kort gezegd was dat veel. Heel erg veel! Geweldig in het kwadraat dekt de lading aardig.

Pompeï is een hele oude stad, die al in de 8e eeuw vóór Christus gesticht is. Het was een grote, welvarende stad, waar ten tijde van het groot menselijke drama wel 20.000 tot 25.000 mensen woonden. In 79 na Christus ging het echter mis. De Vesuvius, die al 400 jaar slaapverwekkend rustig was, explodeerde als een gigantische champagnefles. De bovenkant van de vulkaan knalde er compleet af en een ‘mooie’ paddenstoelenwolk van maar liefst 15 km hoog steeg op uit de krater. Volgens een ooggetuige heeft de uitbarsting maar liefst 5 dagen geduurd! Een enorme zuil van stof, gas en vaste deeltjes ging 18 tot 30 km de lucht in. De eerste vulkanische projectielen en puimsteenregens namen tijdens hun vlucht in hevigheid af en vielen direct op de grond. Op het hoogtepunt van de uitbarsting werd per seconde 10.000 ton van die materie uitgespuwd! En de laag puin die op de stad terechtkwam werd elk uur maar liefst 15 cm hoger! In totaal is er zo’n 8 meter vulkanisch materiaal op de stad neergekomen. Tjonge, wat een indrukwekkende getallen. Daar kun je je toch eigenlijk niets bij voorstellen. De mensen moeten niet geweten hebben wat ze zagen?!

Veel mensen denken dat de stad en de inwoners omgekomen zijn door de lava. Dat dachten wij eerlijk gezegd ook. Maar dit blijkt helemaal niet te kloppen. De inwoners zijn niet omgekomen door neervallende as of vulkanische slakken, maar door het plots opduiken van gloedwolken die het gevolg waren van het instorten van de krater. Deze wolk van gas, as en gloeiend gesteente werd toen niet langer de hemel meer ingestuwd, maar verspreidde zich met meer dan 200 km per uur over de bodem en stroomde het dal in. De wind werd gloeiend heet, de lucht raakte zonder zuurstof en de temperatuur steeg tot boven de 100 graden. De laatste gloedwolk heeft niet alleen Pompeï maar zelfs de hele Golf van Napels vernietigd. Bij de vele lichamen die later zijn teruggevonden, zie je steeds een wijd opengesperde mond die in een laatste wanhopige poging naar lucht probeerde te happen.

Omdat de stad en veel van haar inwoners en dieren onder een dikke laag as terecht zijn gekomen, is alles 17 eeuwen lang heel erg goed bewaard gebleven. Het eerste waar wij tegenaan liepen was een schitterend amfitheater van wel drie lagen waarvan de poorten nog intact waren evenals de gewelven, redelijk wat zitplaatsen, trappen en heel veel bogen. Wauw! Echt schitterend! Het is het oudste amfitheater uit de Romeinse tijd. Nou, we hebben er al heel wat gezien, maar zo mooi en groot als deze nog niet!

Daarna gingen we naar het Pala Estra; een oefenplaats voor atleten waar ook een flink zwembad was. Maar dit was 13 jaar voor de uitbarsting al door een aardbeving verwoest. In de galerij om het grote veld heen was een expositie van grote, kleurrijke fresco’s die ze in de badhuizen erachter hebben gevonden. Ook bleek er zelfs nog heel veel eten gevonden te zijn zoals een pan bonensoep, een brood, olijven, noten en noem maar op. Het was helemaal geconserveerd door het gebrek aan zuurstof.

Vervolgens liepen we een deel van de stad in over grote hobbelige keien. Erlangs waren honderden huisjes en soms ook villa’s te zien. Destijds waren de straten in Pompeï zo smal, dat de karren speciaal op maat voor deze stad gemaakt moesten worden. Op sommige plaatsen zie je de karrensporen nog lopen, die totaal uitgesleten zijn in de dikke stenen. Dat wijst er trouwens ook op, dat er in deze stad heel erg veel handel geweest moet zijn. Het was niet voor niets heel groot en welvarend! Maar nog even terug naar de straten. Net als nu hadden ze destijds weleens met wateroverlast te kampen. Daar hadden ze iets leuks op bedacht. Ze legden een aantal grote stenen dwars over de weg, waar de karren dan nog precies langs konden en de mensen droog over konden steken. Best leuk die stapstenen!

Ook zagen we hier een voorloper van een soort eethuisje, waar de mensen konden lunchen. Er was een marmeren toonbank met allemaal gaten erin, waar dan etenswaar in vazen gedaan werd, die de mensen konden kopen. Ten tijde van de uitbarsting had de uitbater de gaten volgestopt met al zijn geld, wat hij later weer op hoopte te halen. Maar wie had kunnen denken wat een rampzalige dag het voor hen zou worden? Gestikt en verbrande longen! Ook was er een villa, waar je voor je gevoel de gemummificeerde mensen nog zag liggen. Soms innig verstrengeld, steun zoekend bij elkaar, een kindje, een hond en allemaal happend naar lucht! Zo heftig!

In andere villa’s zagen we ontzettend veel fresco’s, af en toe een mooie mozaïekvloer en ook zagen we een aantal badhuizen waarvan sommige baden nog helemaal gaaf waren. Over gaaf gesproken! We hebben al heel wat dingen uit de oudheid bewonderd, maar vaak was het toch wel raad-je-plaatje. Dan liggen er wat bakstenen en een halve zuil en dan is het een tempel, een forum, een badhuis, een villa, een galerij of nog iets anders, maar is het hartstikke moeilijk om je er iets bij voor te stellen. Nou, als je je hierin herkent, zo ik zeggen: ga eerst naar Pompeï, dan snap je de rest een stuk beter. Ik vond het fijn om nu zo’n goed beeld van een antieke stad te kunnen krijgen. En dan al die geweldige parasoldennen, wauw, wat zijn die mooi!

Wat waren de villa’s weelderig! Elke kamer had wel fresco’s en een binnentuin met een marmeren bassin. Hierin werd het regenwater opgevangen en via pijpleidingen ging het ondergronds. Ook kwam het water in een put terecht waardoor de mensen altijd overal water hadden. Wauw, die waren hun tijd ver vooruit! Zeker als je nagaat, dat we vorige week nog op een plaats waren, waar de mensen nog steeds geen waterleiding hebben!!! Een eigen bad, een binneneetkamer waar je liggend aan tafel mocht, zoals de Grieken dat deden en ook een buiteneetkamer onder de wijnranken en een sierlijk afdakje met uitzicht op weelderig bloeiende planten en bomen en ook hier weer allemaal mooie fresco’s. Ik denk, dat ik per ongeluk in de verkeerde tijd geboren ben of dat ik eeuwenoude Griekse trekjes heb; ik eet nog steeds het liefst liggend en ben gek op Grieks! Maar dat zwembad in de kamer mis ik nog. Dat is een beetje jammer.

En dan denk je dat je het zo ongeveer wel gezien hebt, kom je ineens op het grote forum terecht. Toen viel ik echt zowat uit mijn cabrio van verbazing. Ik wist niet waar ik kijken moest, laat staan dat ik een fatsoenlijke foto kon maken. Wat groots, wat overdonderend mooi en indrukwekkend. Om het reusachtige plein lagen allemaal tempels en overal stonden reusachtige beelden of hoofden. Tig pilaren, voorkanten van tempels van meerdere verdiepingen, reusachtige poorten en grote stenen met onleesbare inscripties, maar dat ligt aan ons. Wij strooien inmiddels kwistig met bon giorno’s, gracies en prego’s, maar daarna houdt het toch vrij snel op. De beelden waren trouwens erg leuk. In de meeste zat wel een luikje verstopt waarin dan weer iets anders zat. Of die beelden nu uit het oude Pompeï kwamen betwijfel ik een beetje, maar het paste er zeker wel bij.

De tijd werkte hier gigantisch in ons nadeel. We willen nog zo veel zien, maar we gaan het nooit meer redden. HELP!!! We besloten om de superbijzondere villa te laten liggen voor morgen en nu nog even in het dichtbij gelegen badhuis te kijken. Tot mijn verbazing was deze weer heel anders dan de vorigen. Het was er behoorlijk donker, maar gelukkig had Gerard een zaklampfunctie op zijn telefoon en kon hij mij weer prachtige dingen laten zien. Zo was er een ruimte die aan alle vier de zijden volledig versierd was met een rand van beelden naast elkaar. Zo mooi, maar zo niet op de foto te krijgen! Hopelijk morgen. Toen we buiten kwamen, was het echt al bijna donker. Er was niets verlicht en we besloten maar richting uitgang te gaan. Maar één ding is zeker: morgen gaan we weer naar binnen! We schijnen nog niet eens de helft van de stad gezien te hebben! En dan moet je nagaan, dat de echte stad nog veel en veel groter was, maar nog niet opgegraven is!!!

De stad uit bleek voor mij een ramp. Het was een steile weg over grote, ongelijke keien die met de rolstoel geen doen was. De kruk dan maar. Ook dat lukte op een gegeven moment niet meer. Het werd steiler en steiler, ik kon me nergens aan vasthouden en het werd zó donker. Ik zag mezelf niet normaal meer beneden komen. Ik overwoog al om dan maar zittend naar beneden te gaan. Gelukkig kwamen er toen twee mensen terug, die ons net al gepasseerd waren en zij boden hulp. De man bood me zijn arm aan en de vrouw ging het pad bijschijnen. Echt heel lief! Dankzij hen kwam ik toch nog zonder kleerscheuren beneden.

Het park bleek drie in- en uitgangen te hebben, wat wij niet wisten. Compleet gedesoriënteerd stonden we daar. Jemig, waar is de camper toch gebleven? Op mijn gevoel begon we te lopen en op een gegeven moment konden we het aan iemand vragen. We moesten nog zowat een km verder lopen! En wat denk je? Zien we ineens de rotonde waar we gisteren die klapband kregen!!!! En wij ons gisteren maar afvragen, waarom ze geen bordjes naar het oude Pompeï neerzetten….. Stonden we zowat bij de ingang!!!

Omdat we helemaal super stuiterend enthousiast waren, wilden we graag een boek over Pompeï kopen. Maar waar we op de heenweg doodgegooid werden met stalletjes met boeken en prullaria was alles nu weg. Zelfs in de stad was er geen boek meer te vinden. Jammer. Hopelijk morgen dan maar. Maar ja, dan kan ik dus weer niets voorbereiden. En ik heb ook niet eens een kaart of cadeautje voor manlief, die morgen jarig is. Dat vind ik ook wel jammer. Daar is hij veel te lief voor.

Het nieuwe Pompeï ligt pal tegen het oude aan en het was er ontzettend druk. Je kon soms amper lopen, zo veel mensen liepen er over straat. Wij zagen niet echt een leuk authentiek Italiaans tentje, dus gingen we mooi naar de Mac, waar het een oorverdovende plek vol ADHD-tieners was. Je stond er ook langer in de rij, dan dat je nodig had om je eten op te eten. Daarna hebben we bij de buurman een heerlijk Italiaans ijsje gehaald. Ik denk, dat ik daar morgen de kaartjes nog eens van dichtbij ga bekijken! De kerk met zijn verlichte engel op het dak en de koepel waren mooi evenals de hoge, witte klokkentoren, maar het park vol uitbundig bloeiende palmbomen in alle soorten en de vele fonteintjes waren ook heerlijk om even te lopen! Op de terugweg probeerde nog een aantal straatverkopers ons likeurtjes aan te bieden en moesten we overal proeven. Jemig, hoe lang is die straat nog? Zometeen komen we nog kachel thuis?

Terug bij de camper besloten we hier niet te blijven overnachten. De straat is vreselijk druk en veranderd in één groot zoen- en vrijgebied! Pfff, de hormonen vliegen om je oren! Eén stelletje ging wel heel erg ver. Ik zei nog tegen Gerard:”Zo ga je er op straat toch niet bijstaan?!” Maar dat bleek een standbeeld van twee mensen. Tja, in onze reisgids stond het al. In het oude Pompeï waren ze niet zo preuts. Nou, in het nieuwe ook niet! Maar wij gaan fijn op de camping een paar honderd meter verderop staan. En daar staan we nu. Heerlijk tussen heel veel groen en het is er ook heerlijk rustig! Als dat niet fijn is! Trouwens, het regent keihard en het onweert flink, dus er gaat vast niemand meer buiten zitten. Wij nemen nog een portje met een paar verse vijgen en gaan dan vast als roosjes slapen na een heerlijke vakantiedag!!!! Tjonge, jonge, dan ben bijna thuis, maar Maan heeft nu ook een dagje vakantiegevoel…..