57. Scicli

Ik was nog niet eens bij de handdoek of ik had het alwéér smoorheet. Maar ja, mijn pootje ging erg zeer doen en hoe verleidelijk het ook was, we willen toch nog wel het een en ander zien op Sicilië. Maar fijn, dat we het Siciliaanse zeewater nu ook gevoeld hebben. Vette smile.

Het volgende punt op de agenda (eigenlijk het eerste) was het stadje Scicli, wat ooit een belangrijke schakel in de handel tussen de kust en het binnenland vormde. Het was een Arabische versterking en werd later een koninklijke residentie. Na de aardbeving van 1693 verrezen uit de puinhopen vele barokke straten, gevels en kerken, die er nu nog steeds staan. Ook waren er een paleis en een klooster. Nou, dit leek ons wel wat en wij besloten de hoofdpunten eventjes te pakken.

Maar ai, dat viel helemaal niet mee. Die snertgids had niet verteld dat het op een heuvel lag en we weer van die fijne rot straatjes hadden. Ze zagen er wel heel leuk uit, dat zeker!!!! Super sfeervol! We waren alleen erg moe, zijn niet als klimgeit gebouwd en misten een roltrap. Halverwege werd het echt te steil en moest ik uitstappen. Zelfs met poot en kruk ging het niet meer. Ik zwalkte als een dronken pinguïn terwijl ik alleen maar water op had. We besloten maar terug te gaan. Of we nu 100 of 102 kerken gezien hebben, haalt thuis ook niet meer uit. Gelukkig hebben we een goede zoomlens en konden we toch nog het een en ander zien.

Terwijl Gerard nog een foto stond te maken, ging ik vast met de cabrio naar beneden. Als ik zigzaggend ging, dan kon het net. Zeker ook omdat ik telkens met mijn voeten tegen de muur kon afremmen. Maar ai, op een gegeven moment werd de steeg veel breder en ook steiler. Dan komt er vanuit het niets een toerist aan, die uitgebreid een foto gaat maken en ik wilde het niet verpesten. Ik kon de rolstoel nog even houden, maar door de intense moeheid ineens niet meer. Had Gerard al twee keer om hulp geroepen, maar hij hoorde niets. Shit!!! Dit gaat echt mis, want die steeg gaat niet alleen op de doorgaande weg uitkomen, ik vrees dat ik eruit geslingerd word!!!! Fuck!!! Mijn banden slipten door mijn handen heen. Wat moet ik nu? En net op dat moment kwam er iemand aan, die zag dat het niet goed ging. Hij sprintte naar me toe en pakte de rolstoel stevig beet. Goddank, dat hij het zag en meteen handelde!!!

Hevig geschrokken en eventjes boos op dove echtgenoot stond ik daar langs de stoeprand tot manlief beneden kwam. Hij had niet eens gemerkt dat het mis was gegaan. “Goh, wat een aardige man, heeft hij je even naar beneden geholpen?” “Nou, zonder die man had ik nu waarschijnlijk op een smurf geleken omdat ik dan uit de rolstoel geflikkerd was!” De tranen stonden in mijn ogen en Gerard schrok zich rot. Jemig, gisteren was het ook al bijna misgegaan. Ik stond gewoon stil in een straatje en wilde een halve slag draaien. Mijn wiel bleek klem te staan tussen twee tegels en ik viel er bijna achterover uit! Nou, dit gaat echt lekker…

Daarna hebben we nog een tweetal mooie kerken bekeken, genoten van de vele barokke huizen en de aparte balkonnetjes, waarvan vooral de versieringen eronder heel bijzonder waren. Even bijkomen met een biertje in de schaduw. Maar ik was te moe en te misselijk en heb hem doorgeschoven naar Gerard. Na nog een laatste fotootje van het plein met zijn tropische planten en mooie kerk, gooide manlief de cabrio weer achterop en was het tijd voor excursie nummer twee, die me bij voorbaat al bijzonder aanstond. Wordt vervolgd.