58. Modica, the place to be!!!

Na niet al te lang rijden kwamen we in Modica uit. Net als al die andere mooie stadjes hier, stond dit ook al op de Unescolijst. Dit stadje werd al eeuwen voor Christus bewoond, maakte uiteraard ook weer het nodige mee en is nu verdeeld in Modica alta en Modica bassa, ofwel het oude en het nieuwe deel wat middels tig trappen met elkaar verbonden is. Wij zagen de bui alweer hangen.

We vonden zowaar snel een plaatsje, Nou ja, één. We hadden er drie nodig om van de weg af te komen en die waren er precies. Dat is mooi mazzel. Waarschijnlijk geen nieuwe Italiaanse vrienden gemaakt, dat dan weer niet. Waarom de straatjes aan het Arabische verleden van de stad deden denken, werd niet uitgelegd en was ook nergens aan te zien. Maar goed. Wij stonden in de hoofdstraat van het oude gedeelte in de vallei en de prachtige kerk hadden we een paar minuten geleden al zien liggen. Dit moet hier wel gaan lukken!

Maar de echte reden waarom wij ook Modica aan ons lijstje met barokke steden hadden toegevoegd, was het feit dat deze stad beroemd is om de chocola die er volgens oud Azteeks recept wordt bereid. En dat snap ik dan weer niet, want de Azteken staan helemaal nergens in de Modicageschiedenis genoemd? Daar bak ík dan echt weer geen chocola van. Wij gaan eens kijken wat het verschil is tussen Azteekse en Milkachocola. We hadden nog geen 50 meter gelopen of we kwamen al in een soort wereldwinkel terecht waar ze zelfs biologisch dynamisch Azteekse chocola verkochten. Zó, daar ben ik wel aan toe! Kom maar door met die handel!

Maar de winkel tegenover de dom, die zichzelf omgedoopt had tot ‘chocolademuseum’ was nog veel interessanter. Hier mocht je zowat alle smaken proeven en wat hadden ze veel soorten!!! Maar ook wel rare combi’s. Chocola met zeezout, dat zou je toch niet snel verzinnen?! En wat denk je? Nog best aardig! Die met rode peper viel af. Ben al temperamentvol genoeg van mezelf. Pfff… De vijfgranenversie trok ons niet, dan eten we wel brood, net zo min als die met wortelsmaak. Maar die met koffie, kaneel, anijs, ananas en zeezout wilden we best meenemen.

De verkoper had een grote cacaoboon liggen, liet ons ook 100% pure chocola proeven, wat zelfs mij iets te gortig was en vertelde waarom deze chocola zo anders aanvoelde in je mond. Want het eerste hapje, net na de eerste winkel was echt heel vreemd. Alsof je ineens grind of zo in je mond had. Echt heel bizar. Van de chocola à la de Azteken wordt de cacao op een hele lage temperatuur gesmolten en pas daarna worden er de suiker en eventueel andere specerijen of fruit aan toegevoegd, waardoor dit niet meer mee smelt. Tegenwoordig smelten ze de chocola op een hogere temperatuur en wordt alles van te voren al bij elkaar in de pan of ketel gemikt, waardoor je een heel ander gevoel krijgt. Dankzij deze chocoladewinkel hadden wij uren later nog steeds geen trek. Deze repen zijn vast heel goed voor de lijn!

Net voordat we de prachtige, roodkleurige kerk de San Pietro gingen bekijken, konden we het niet laten om nog zo’n winkeltje in te gaan. Hier hadden ze niet alleen betere prijzen, maar ook weer andere smaken. Chocola met citroen is best lekker en chocola met rodewijnsmaak is een fantastische uitvinding! Tja, dat wordt toch heel vaak naar Sicilië gaan, denk ik. Alhoewel, je wilt niet weten hoe vol de koelkast nu ligt met het Azteekse grind in allerlei smaken. Smile!

Daarna toch al die treden voor de mooie San Pietro op gesjokt. Aanvankelijk was ik er niet kapot van, maar het glas-in-loodraam, een aantal nissen en het hoofdaltaar waren toch wel heel mooi. Daar hing ook een groot schilderij van een paar arme sloebers in een bootje met een engel aan boord. We moesten onmiddellijk aan al die vluchtelingen denken. We hebben ook voor hen een kaarsje gebrand en alle bootjes die de gevaarlijke oversteek nog moeten gaan maken een engel aan boord toegewenst! Zelf een beetje in de golven spelen is één ding, maar om in een houten bootje als een speelbal aan golven en goden overgeleverd te zijn, is toch heel wat anders!

En wat denk je? Ben je eindelijk weer beneden, zegt er iemand:”Wil je de kerk bezichtigen? Dan regel ik even de lift voor je!” Wel gloeiende, waarom staat hier nergens een bord voor? Na nog een paar foto’s van Modica bij nacht, wat trouwens best wat van Matera wegheeft omdat de huisjes ook als oesters op elkaar tegen de helling aan zijn gebouwd, was het weer tijd voor onze dagelijkse dosis spoorzoekertje. Maar vandaag hadden we echt geluk! We staan hooguit een paar honderd meter van de hoofdstraat af in een rustige straat bij een hotel. Modica (lees chocola) en Maantje, een gelukkige mix, dat dacht ik wel!