92. De Georgische grens

Het stuk van de Zwarte Zeekust tussen Trabzon en de grens met Georgië levert mooie landschappen op. Hoe verder je naar het oosten rijdt, hoe dichter de groene dichtbeboste bergen bij de zee schijnen te komen; er is nauwelijks plaats voor de kustweg. Bij het dorp arp bereikten we de grensovergang met Georgië en zat onze Zwarte Zeeroute er op. En dat was niet alleen maar jammer, want hoe mooi het ook is, we werden die vreselijke plensbuien toch wel zat. Je wilt niet weten hoe het hier tekeer kan gaan. De camper heeft het dan ook niet zonder kleerscheuren overleefd en op een gegeven moment hadden we op maar liefst vier plaatsen lekkage. De camper stond en hing vol met bakjes en tasjes.

En ineens bleken we al vooraan in de rij voor de grens met Georgië te staan. We konden nog net keren… Chips! Dit waren we nog helemaal niet van plan! Die grens stelde echt helemaal niets voor. Het was één grote gribus midden in een al even aftands dorp. Er stond slechts één miezerig hokje, dat nog te klein was voor een minikiosk. En dit is dan de enige hoofdweggrenspost… Wel waren ze druk aan het bouwen aan een betere overgang, wat hier echt geen overbodige luxe is.

In Hopa, de plaats waar we overnacht hadden, hadden we al tig vrachtwagens van de boot zien komen en diverse auto’s met Georgische kenteken zien rijden. Ook de opschriften in en op de winkels zijn in het Georgisch. De woorden zien er prachtig uit, maar je bakt er helemaal niets van. Net hiërogliefen. Misschien stammen ze wel af van de Hettieten? Wij vonden het in ieder geval wel gaaf om te zien. We hebben hier even gewinkeld voor zover het een naam mag hebben. Een stuk of 5 winkels met voornamelijk beddengoed en kleding, die in een kringloopwinkel niet zouden misstaan. Een winkel binnengaan was soms nog een hele klus. De vrachtwagen voor de bevoorrading zet hem zo ongeveer tegen de pui aan en strak voor de ingang. Het is maar goed dat we een poos aan yoga gedaan hebben.

Het doet hier trouwens ook helemaal niet meer Turks aan. De vrouwen in hoofddoeken hebben plaatsgemaakt voor stevige dames met blond haar, al dan niet uit een potje. We vonden het bijzonder verleidelijk om Georgië in te gaan. De grensovergang leek niet zo lang te duren en de weg zag er net zo normaal als in Turkije uit. “Zullen we?” Ik wou wel, alles beter dan Oost-Turkije. Ik ben inmiddels bang geworden voor de PKK en durf ineens naar landen waar ik vroeger niet over zou peinzen. In mijn hoofd draait een film met overal rondvliegende en ontploffende auto’s en die bevalt me niet.

Wat zullen we nu doen? Eigenlijk wilden we heel graag naar Georgië. We hebben niet voor niets zoveel moeite voor dit land gedaan: we hebben de autoverzekering aan moeten passen en lang moeten zoeken naar een reisgids, wegenkaart en taalgids. En dan heb je eindelijk alles en ben je al onderweg naar het land, breekt er daar ineens oorlog uit. Heel fijn.

Omdat we er niet echt uitkwamen hebben we zowel de ANWB als het consulaat voor advies gebeld. We kregen te horen, dat de oorlog in principe weer over is, maar dat er nog veel Russen en vluchtelingen zijn. Ook hier in het laatste stukje Turkije hadden we een strand vol met tentjes van vluchtelingen gezien. Verder vertelden ze ons dat de weg naar de hoofdstad Tbilisi in principe veilig is. Maar van de weg afgaan is verboden, in de stad zelf mag je ook niet rijden en overnachten zal erg moeilijk gaan worden. Verder is er heel veel criminaliteit en ben je er nog veel meer een bezienswaardigheid dan in Oost-Turkije. Een camper is er nog net geen rijdende fata morgana, maar veel scheelt het niet. We moeten er stevig rekening mee houden dat we ontzettend veel bekijks hebben. “Wat? Nóg meer bekijks dan hier?” Ik vind het hier soms al zwaar irritant! Kortom: er zaten wel heel veel grote haken en irritante gluurogen aan dit tripje. Met pijn in ons hart besloten we dan ook, om er niet heen te gaan. Heel jammer, maar zeer waarschijnlijk ook erg verstandig. We gaan wel terug als de gemoederen hier weer wat gesust zijn.