58. Een super parkeerplaats

Natuurlijk waren er ook hier wel vervelende dingen. Zo heeft iemand expres Gerards slof meegenomen, waardoor wij ons een slag in de rondte gezocht hebben en bijna nog onze rondvaart misten. Ook zijn we een hele avond lang gestalkt en begluurd toen wij op ons favoriete rotsplateau zaten. Wat een zieke geest zeg, bah! Maar verder was het overwegend heel erg leuk.

Normaal gesproken is zo’n toeristische badplaats waar je bedolven wordt onder de souvenirs helemaal niets voor ons en rijden we zo snel mogelijk door. Maar toen we hier een paar dagen geleden aankwamen op de speciale bussenparkeerplaats aan de mooie baai, waar tussen de touringcars nog net een plaatsje was voor onze bak, waren we zo oververhit door de zon, dat we direct een duik namen in het heldere azuurblauwe water. Dit beviel zo ontzettend goed, dat we nóg een dag bleven, en nog één, en nog één … Het is dat de accu leeg was en we zelfs geen licht meer hadden (om 8 uur is het al donker), anders hadden we hier wellicht nog steeds gestaan.

Overdag kwamen er busladingen vol Turkse toeristen uit Istanbul en Ankara, die, zodra ze afgezet waren, de stad en het strand aan de andere kant gingen verkennen. En ’s avonds stroomde de parkeerplaats qua bussen dan weer leeg. Naast de touringcars waren er ook Turken die hier met het hele gezin kampeerden. Zo moest je niet gek opkijken als er om twaalf uur ’s nachts nog een auto aankwam en er nog even een koepeltentje werd opgezet. Of twee. Of drie. En als wij ’s ochtends onze luiken weer openden, dan bleken ze soms ook zo met de noorderzon weer vertrokken te zijn. Je kunt wel zeggen dat het een bijzonder levendige parkeerplaats was.

Op het kwallengedoe na, stonden wij op de deze parkeerplaats toch echt eerste rang: strak aan de blauwe zee, pal naast de rotsen en met een prachtig uitzicht op het bontgekleurde, gezellige stadje. Wat wil een mens nog meer?!