70. Hoe komen we thuis?

Terwijl ik nog zwaar onder zeil was, vertrok Gerard richting Ankara. Een kilometer of 30 ervoor hebben we de camper aan de kant gezet en een heleboel telefoontjes gepleegd. We zitten namelijk een beetje of twee (als het niet meer is) in de problemen. Het grootste probleem voor dit moment is de camper. Als je Turkije met de auto of camper binnenkomt, wordt het voertuig aan de bestuurder gekoppeld door middel van een extra stempel in je paspoort. Door deze regeling kunnen wij in principe niet zonder de camper het land uit. Tja, hoe gaan we dit oplossen?

Gisteren hadden we al met de ANWB gebeld. Onze verzekering dekt geen tweedelijns sterfgevallen en dus konden (en wilden) ze ons niet graag helpen. Wel vertelden ze dat we de camper in een speciale douaneloods moesten gaan stallen en met de hoogste spoed een bijpassend formulier moesten gaan zien te versieren. De ANWB waarschuwde ons, dat dit wel eens zeer moeilijk zou kunnen gaan worden.

Terwijl Gerard druk verder ging met bellen, schreef ik een afscheidsbrief voor tante Nelly. Het ging best aardig en Gerard kreeg steun van papa de Jong en Casper. Zij zouden Google raadplegen inzake ons probleem. Van pa kregen we al snel goede informatie over vliegreizen en een douane telefoonnummer in de stad. Na drie volle uren bellen was het probleem qua camper geregeld. Theoretisch gezien dan, want wie zegt dat wij nog voor 17.00 uur die loods midden in Ankara zullen bereiken?

Voordat we dan ook aan de lastige missie ‘Camperjungle Ankara’ begonnen, besloten we eerst het vliegveld te gaan bellen om onze vlucht te reserveren. En wat denk je? Zitten alle vluchten tot maandag al stampvol. Er was alleen nog een hele dure businessvlucht. De prijzen voor een normaal ticket zijn binnen 24 uur 400 % gestegen. Gisteren was het nog 340 euro en nu al bijna 1300 euro voor een retour met zijn tweeën! Wat een woekerprijzen. Belachelijk! Na even overlegd te hebben met mijn ouders, besloten we om dan maar niet terug naar Nederland te komen. Dit is echt te gek. Gelukkig vond het thuisfront dit ook.

We zijn nog even een internetcafeetje ingedoken om wat stukjes te plaatsen en daarna zijn we met een kater terug naar Oost-Turkije gereden. De weg naar Çorum was goed, maar dat was dan ook het enige positieve vandaag. Ik was erg van de kaart en heb veel gehuild. Ik baalde ontzettend van mijn leven: altijd maar ziek, pech en onderweg… maar ook omdat tante Nels leven zoveel parallellen met het mijne had. Ik had haar zo graag nog een happy-end gegund. Haar boek is gesloten en ik ben bang dat het mijne ook geen ‘eind goed al goed’ hoofdstuk krijgt.

Hoe later het werd, hoe rotter we ons voelden. Een begrafenis bijwonen is het laatste wat je voor iemand kunt doen. Niet gaan voelt zo ontzettend slecht en onaf. En ja, het is wel belachelijk veel geld, maar we kúnnen het betalen. Uiteindelijk besloten we om het morgen in Çorum toch nog een keer te gaan proberen.