73. Een explosief einde

Om 20.00 uur arriveerden we bij het vliegveld. We moeten om 2.00 uur vannacht inchecken en vliegen om 05.00 uur. Om 6.05 uur hopen we in Istanbul te zijn, waar we moeten overstappen. Helaas zit hier twee uur wachttijd tussen. Daarna door naar Schiphol, waar we om 10.30 uur hopen te landen. Om 13.00 uur moeten we allemaal in de aula zijn om met de familie afscheid van tante Nel te nemen. Het gaat dus een erg drukke nacht worden met een emotionele volgende dag. Help, ik ben nu al moe!

Het vliegveld van Ankara zag er klein maar overzichtelijk uit. Maar helaas konden we onze camper nergens kwijt. Uiteindelijk hebben we hem van ellende maar op de bussenparkeerplaats gezet. Maar ai, wat waren die prijzen achterlijk hoog. Ik heb weinig zin om 150 Lira parkeergeld te gaan betalen. Ze laten ons verdorie het volle pond betalen, terwijl onze camper meer dan de helft kleiner is dan een gemiddelde touringcar. Wel gloeiende, gloeiende, wat een vervelende, rotambtenaren zijn het hier ook. Helaas gaf bellen met Zihra (de Engels sprekende dame van Turkish Airlines) ook geen uitkomst.

Na een snelle fruithap ging Gerard op onderzoek uit. Hoe werkt alles hier en hoe soepel is de douane? Leer ons die Turken kennen. Ze zullen wel weer moeilijk gaan doen. Wij willen vannacht geen gezeik en gaan dat campervarkentje dus nu meteen maar wassen.

Terwijl Gerard binnen aan het steggelen was, pakte ik de koffers vast in. Wat ben ik blij dat we teruggaan! Na anderhalf uur kwam Gerard eindelijk weer terug. “Pak maar uit, het gaat niet door.” “Heel grappig, maar hoe ging het?” Het bleek tot mijn stomme verbazing geen geintje te zijn. Ik vond het ook al erg misplaatst en niets voor Gerard.

Bij de douane bleek dat ze hier absoluut niet soepel waren. Bovendien spraken ze zeer gebrekkig Engels. Maar toen ze de extra stempel in Gerards paspoort zagen begrepen ze meteen waar Gerard het over had. Er was geen sprake van, dat hij mocht vliegen. Ze verwezen hem eerst naar Ankara-stad, waar we de camper moesten parkeren en daarna mochten we wel weer terugkomen. Dat zou dan wel in de loop van maandagmiddag of avond worden. Maar hoe hij ook zei, dat dit echt niet ging, omdat we puur voor een begrafenis terug moesten, het hielp niets. Ze hielden voet bij stuk. Maar wat heb je daaraan? Hij kon ze wel schieten! Gelukkig had hij Zihra nog achter de hand. Maar ook zij wist tot onze stomme verbazing niets te bereiken. Ze adviseerde hem om naar de douanebeambte te luisteren en dus NIET te vliegen. Hoe kon ze zo praten, terwijl ze ons vanmorgen nog beloofde ons er piekfijn doorheen te loodsen?! En nu kon ze alleen maar ‘sorry’ zeggen. Daar kopen we nogal wat voor!

Toen ik Gerards verhaal aanhoorde, werd ik echt spinnijdig. Dit pik ik niet. Boos liepen we dan ook weer terug. Ik was een stuk bozer dan Gerard en ook veel emotioneler. Tel daarbij op dat ik absoluut niet tegen onrecht kan en je begrijpt dat de tranen royaal over mijn wangen rolden. Hier werden ze in ieder geval toch licht onrustig van en zaten dan ook met hun handen in het haar. Na wat heen en weer gesmoes, besloten twee mannen met ons mee te lopen om te controleren of we echt met een camper op het vliegveld zouden staan. Ja eikels, natuurlijk staat die daar. Wie verzint er anders zo’n verhaal? Zo grappig is het allemaal niet. Daarna speelde ik nog een beetje meer in op hun gevoel en verdraaid, ineens kregen we toch nog toestemming om te gaan.

“Hè gelukkig, dat is ook weer opgelost.” Maar ik had de zin nog niet uitgesproken en de spreekwoordelijk vlag nog niet gehesen of er kwamen van hun kant nog een paar zinnetjes achteraan. “Jullie moeten in Istanbul overstappen en daar kan niemand controleren of jullie camper hier echt staat en jullie missen de officiële papieren. Dus ze laten jullie daar zeker te weten niet verder reizen.” Ze gaven ons 1% kans dat we verder mochten. En hoe we ook soebatten, ze wilden niets op papier zetten om ons te helpen. Eén zinnetje, dat ze de camper hier echt gezien hadden met een handtekening of stempel, was al te veel gevraagd.

Na uren strijd moesten we om 01.30 uur onze vlucht dus toch nog annuleren. We konden het gewoonweg niet geloven. Dan sta je daar. Helemaal blij en gepakt en dan mag je het land niet uit. Totaal ontgoocheld keken we elkaar aan. “Dit is toch niet waar?” Daar sta je dan met je nieuwe koffer en je stervensdure tickets. Het leek verdorie wel alsof ze dachten dat we een stel misdadigers waren! Wij vonden het rot om onze camper hier achter te laten, maar zij beweerden bang te zijn dat we niet terug kwamen… Ja hoor, een camper kost net zoveel als een doos chocolaatjes en we hebben er thuis nog 25 staan? Die lui hier zijn echt knettergek!

Bij het annuleren van de vlucht belden we de ‘behulpzame’ dame weer omdat Turkish Airlines nogal moeilijk deed. En wat denk je? Bleek die vriendelijke vrouw noch bij het reisbureau noch bij Turkish Airlines te werken. Het was gewoon een vage kennis uit een bloemenwinkel om de hoek. Ik had haar wel door de lijn willen trekken. Zeg dat dan meteen! Takkewijf!

En zo werd onze vlucht niet alleen geannuleerd, maar kregen we tot overmaat van ramp ook ons geld niet terug. Daarvoor moeten we weer terug naar Çorum. Hadden de reisgidsen over deze stad toch nog gelijk. Het stikt hier inderdaad van de oplichters!!!

Maar wat voelden we ons ellendig. Compleet ontgoocheld waren we. Maar ook vreselijk boos en intens verdrietig. Nu kunnen we er definitief niet bij zijn. We hebben zo veel moeite gedaan, kosten nog moeiten gespaard en dan moet je toch hier achterblijven. Hoewel je weet alles te hebben gedaan, klopt het voor je gevoel niet. Het voelt zo oneerlijk!

En dan bel je naar huis om te vertellen dat we er morgen en maandag niet bij kunnen zijn, omdat ze hier in Turkije achterlijke regels en teveel debiele ambtenaren hebt, krijg je daar ook nog eens de kous op de kop. Ma reageerde heel lauw en baalde alleen maar van het gezeur allemaal. Jeetje, alsof wij het allemaal zo leuk vinden.

Met de grote broer van een toch al flinke kater liepen we terug naar de camper en reden we weg. Natuurlijk lieten ze ons eerst nog veel geld voor het zinloze parkeren betalen en accepteerden ze geen Visa-card. Wat een vreselijke rotdag. Van nijd smeten we de lira’s nog net niet door het hokje, waar ook al zo’n achterlijke, domme chagrijnige doos inzat. We stonden echt op springen! Nog één opmerking of fout gebaar of we gaan iemands hoofd minstens 180� draaien. Net zo lang en net zo ver, totdat hier ook eens iemand vier op een rij haalt.

Na ons uitermate enerverende bezoek aan het vliegveld, waar we ons bijna onsterfelijk beroemd hebben gemaakt, reden we super emotioneel weg. Hoe laat het ook was, wij gaan in deze rotstad niet slapen. Net buiten Ankara vonden we een tankstation waar we mochten overnachten. Om 2.30 uur rolden we uitgeput in bed. Wij waren heel boos en die Turken mogen vannacht mijn part met zijn allen naar de maan verhuizen. We haten het hele land en zouden het liefst naar huis gaan. Desnoods lopend!