108. Militaire parade?

Het landschap was niet denderend, maar de majestueuze Ararat met zijn flinke witte sneeuwpet op maakte een hoop goed. Verder kijken we onze ogen nog steeds uit aan de arme Koerdische dorpjes. Het is toch niet te geloven dat hier überhaupt nog mensen wonen. Gelukkig voor ons, zijn ze hier erg vriendelijk. Ze zwaaien allemaal. Zelfs de vrouwen! Helemaal fijn dus.

Een kilometer of 20 voor de plaats Tuzlua zagen we ineens een heleboel militairen. Zowel bij de controlepost als langs de weg was het een drukte van belang. Er stonden zelfs een paar tanks opgesteld. He bah, wat is dit nu weer? Vandaag besloten we hen eens aan te houden en te ondervragen in plaats van andersom. “Is het hier wel veilig?” Ze beweerden van wel, maar echt geloofwaardig vonden we het niet klinken. En je maakt ons ook niet wijs dat ze voor de Nijmeegse vierdaagse aan het trainen zijn. Tja, het is wel duidelijk dat we nu toch echt midden in het Koerdengebied zitten en daar vindt iedere week toch minstens één aanslag plaats. Wie beweert dat reizen zo ontspannen is, is hier nog niet geweest. Dat moge duidelijk zijn.

Even verderop zagen we ook weer een gebied met rode rotsen. Bij Narman moesten we zoeken, en hier kom je er spontaan in terecht. Er zijn ook nog steeds veel militairen op de been. Hier hebben ze zelfs een heel dorp ingericht met allemaal rode huisjes. Lekker onopvallend…

We blijken strak langs de Armeense grens te rijden, wat de verhoogde staat van bewaking en al die extra controles zou moeten verklaren. Turken mogen trouwens de grens met Armenië NIET passeren. Ook Iran is niet al te ver weg meer. We zien steeds meer vrachtwagens uit dat land rijden. Een nieuw land… Dan begint er bij ons toch zeker wel iets te kriebelen. We zouden graag even om het hoekje kijken.

Net na Igdir leken we ineens op de maan beland te zijn. Het landschap met twee vreemdsoortig gevormde vulkanen ziet er heel apart uit. Het is geelgroen met allemaal minikratertjes en vooral overal stenen met grillige gaten. Het was heel bizar. Jammer dat het alweer te donker was om goede foto’s te maken. Nu hebben we alleen maar bagger, vrees ik. Wat ook jammer was, dat we in het schemerdonker een tweetal grote dorpen passeerden, die pal aan de hoog gelegen weg lagen, waardoor we en gemakkelijk en veilig foto’s zouden kunnen maken. Maar ja, ook dit feest ging niet door. Morgen gaan we maar weer terug.

Net voordat we een plekje voor de nacht gevonden hadden, zijn we nog heel erg gesneden door een hufter van een vrachtwagenchauffeur, waardoor wij bijna een kind onder onze wielen hadden. Wat een ongelooflijke eikel! Maar ja, Turken hè, die kunnen meestal nog niet zo goed zelfstandig nadenken. Dat kind zou zinloos zijn gestorven en wij levenslang een trauma hebben!

Helemaal boos en half in shock kwamen we bij een tankstation, dat er goed uitzag. En hoewel er in de buurt maar één klein huisje stond, hadden we gigantische muziekoverlast. Niet te geloven, dat dit uit één krot kwam. Wij dachten minstens een megadiscotheek met open ramen en deuren over het hoofd gezien te hebben.

Gelukkig leidde het bezoekje bij de pomphouder, die ons meteen voor de traditionele thee uitnodigde, ons nog een beetje af. Het was een vriendelijke man, alles was ok güzel (heel mooi) en de muziek staat hier elke dag zo keihard aan, maar zou om 1.00 uur vast wel over zijn. Hoera…