61. Kotor bij avond

“Maan, het is al 16.00 uur!” Oh jee, dan moeten we snel terug naar de camper, want we willen ook nog een klein bergpasje naar Kotor rijden en het liefst bij daglicht. Het bergpasje bleek niets voor te stellen of komt dat door onze Albanese bergwegervaring? Wel hebben we vandaag een aantal beroerde ervaringen op de weg gehad. Dan zeggen ze iets van de Albanezen, maar hier rijden ook zwaar meer dan gemiddeld veel idioten rond. We zijn zowat van de weg gereden door een levensgevaarlijke inhaalmanoeuvre van een gestoorde taxichauffeur en moesten vol in de remmen. En dat hadden we wel meer vandaag. Even later konden we weliswaar een blik op de baai van Kotor werpen, maar we hadden geen goed licht. Jammer. Wel zagen we maar liefst 2 cruiseschepen liggen. Ai, dit betekent drukte in de stad! Aanvankelijk leek die voorste niet al te groot, maar toen we erlangs reden, was het een joekel van een boot! Blij dat ik er niet op hoef!

Tegen 18.00 uur reden we de ons bekende parkeerplaats op. Het was er vrij rustig en de prijzen waren belachelijk hoog voor een camper. Maar ja, het moet maar een keer. Ik was totaal uitgeput en kon niet meer op mijn benen staan. Ben van ellende maar een poos gaan liggen. Dit had echter één voordeel: nu konden we mooi onze film afkijken.

Rond 20.15 uur trokken we iets warmers aan en kon ik eindelijk met goed fatsoen die veel te dure omslagdoek uit Ohrid eens aan. Manlief reed de cabrio voor en gingen we richting de oude stad. We passeerden het drijvende flatgebouw en bleven gefascineerd staan kijken. De touwen werden automatisch ingehaald. Dat moest ook haast wel, want die dingen zijn zo 50 meter lang. Dat is geen doen. We verbaasden ons over de snelheid waarmee het schip in het donker verdween. Waarschijnlijk op weg naar Griekenland. Wij waren blij, dat ie weg was en dat er ook kleine bootjes richting het tweede cruiseschip gingen, want dat betekent dat het in de stad niet zo overbevolkt is. Met één cruiseschip is het nog gezellig, maar met twee word je gelopen in plaats van dat je zelf je richting bepaald.

We waren nog maar net de poort van het op zich schitterend stadje door en hadden slechts één souvenirwinkel gehad, toen ie meteen na ons bliksembezoek zijn poorten sloot. De stad was donker en licht uitgestorven. Wat een teleurstelling. We hadden zo’n zin in het altijd bruisende Kotor, maar de prik was er aardig uit, zeker ook omdat we de livemuziek op de vele terrasjes misten. We liepen plichtmatig een rondje en herinnerden ons best veel, maar echt leuk was het niet.

Het tentje waar we twee jaar geleden zo fantastisch gegeten hadden, was al gesloten en bij het volgende terrasje wilden ze geen bestelling meer opnemen, zelfs geen glas wijn terwijl er nog best wat mensen aan het eten en/of drinken waren. Jammer, want hier was zowaar nu net wel leuke livemuziek. Verder maar weer.

We belandden bij een leuk barretje, waar ze lekkere muziek op hadden staan en waar alleen wat locals zaten. Eten konden we er niet, dan maar meteen aan de wijn. We hadden hier wifi,dus konden we mooi even op lymfeklierontsteking googelen. Het schijnt een opeenhoping van bacteriën te zijn. En ineens schoot me te binnen, dat ik sinds een week een wond op mijn arm heb van mijn nieuwe Albanese armband, waar ik juist zo blij mee was. Ik trok de pleister eraf en zette mijn telefoon op zaklamp. Ai, die ziet er niet zo heel goed uit. Misschien is het hierdoor wel gekomen. Er zitten zwarte plekken in. Dat moet goed ontsmet worden! Maar eerst nog even een wijntje doen. We voelden ons langzamerhand iets beter en hadden plezier met het maken van foto’s door glazen al dan niet met wijn.

Om 23.30 uur reden we de stad uit. Snel een stukje schrijven, wat eten en lekker slapen. Hopelijk voel ik me morgen wat beter, want we willen graag nog even Kotor bij daglicht zien. De man van de Turkse winkel met al zijn geweldige fleurige artikelen was trouwens nog open en hij wist ons te vertellen dat het cruiseschip van vandaag een kleintje was waar maar 2.500 man op kon. “Oh ja, nou dan wil ik wel eens een grote zien!” Hij vertelde, dat het tweede cruiseschip dat hier vanavond lag, ook erg groot was, maar dat er nu een Frans schip onderweg was met een capaciteit voor 7.800 man! Nou, we staan strak langs het water en kunnen het schip morgenochtend recht langs het raam voorbij zijn varen als we wakker zijn. Ik ben benieuwd!