63. Niet echt een leuke dag

We waren moe, het was echt heet (bijna 40 graden in de camper), we waren licht overprikkeld – oké eigenlijk meer donker - ik zit qua fotograferen aan de verkeerde kant van de camper en hang dan ook regelmatig over het keukenblok heen om via dat raam nog wat te vogelen. En dan rijd je met deze tropische temperaturen langs het zwaar aanlokkelijke blauwgroene water van de mooie baai van Kotor! Ik heb nog even een blinddoek overwogen, maar iets later hadden we de zon pal tegen, waardoor we ook niets meer zagen. Het gaat wel lekker vandaag zeg. Maar eigenlijk niet. We willen zo graag nog een poosje blijven. Langer mag ook.

Een paar kilometer na de stad konden we de camper even op een parkeerplekje kwijt voor een laatste foto. Helaas is de weg erg druk en moet je soms lang wachten, voordat je er weer tussen kan. En wat denk je? Dit geloof je gewoon niet! Komt uitgerekend die Pool er in zijn camper aan kachelen, waarnaast we in het Albanese Himara op het strand hebben gestaan en die het zo leuk vond, dat ik hem in het Pools begroette. Hij had lak aan de schare auto’s achter zich en stopte gewoon, waardoor wij de weg weer opkonden. En lachen en zwaaien, wij natuurlijk ook! Wel apart, dat we die man hier in Montenegro ook weer tegenkwamen. Zeker ook omdat hij niet op de parkeerplaats van Kotor had gestaan.

Even later zagen we een heel oud campertje langs de kant van de weg staan, waar een mannetje in zat. Hij ging helemaal uit het raam hangen om naar ons te kunnen zwaaien. Tja, dat doen camperaars onderling nu eenmaal vaak. Wij zwaaiden dan ook enthousiast terug, waarop zijn gezicht helemaal begon te stralen. Dat ontroerde ons. ’t Zijn de kleine dingen die een dag groots kunnen maken!

Bij Perast, de stad met 18 kerken en twee eilandjes voor de kust, waar een klooster en een kerkje op liggen, hebben we een snelle fotostop gehouden. En weer lachen en zwaaien naar de Pool, die nog steeds achter ons reed. Wel handig, dat ie een Afrikaans tafereel boven de voorruit heeft, want nu herken ik hem ook gemakkelijk!

We vinden Montenegro eigenlijk niet zo leuk meer als twee jaar geleden. Het is in de stadjes hartstikke duur, zowat elke vierkante centimeter aan de kust word volgebouwd, ze worden minder aardig – lang, leve het toerisme- en ze rijden als gekken! We zijn al een paar keer heel hard de remmen ingaan door zeer gevaarlijke inhaalmanoeuvres van een zieke geest op wielen. Ze zijn vrij agressief en weten net als de Albanezen hun toeter feilloos te vinden. Om 16.30 uur waren we bij de grens. Het was er nogal druk en al met al deden we er dik een half uur over om een Kroatische stempel in onze paspoorten te krijgen.

Wij hadden vanmorgen het snode plan opgevat om weer eens in de mooie, oude stad Dubrovnik te gaan kijken. Het is nu wel heel vet naseizoen, het is een doordeweekse dag en ook nog eens bijna avond. De cruiseschepen zijn weg en de meeste dagjesmensen ook. Hoe moeilijk kan een parkeerplek vinden dan zijn en bovendien hebben we ook nog een gehandicaptenkaart? Aldus Gerards gedachten. We hadden echt zin om deze zwaar minder prettige dag eens heel leuk af te gaan sluiten en reden opgewonden de stad in. Zouden we nog wat herkennen? We hebben de imposante stadsmuren gezien en een toegangspoort naar het oude centrum, heel veel auto’s, maar geen enkele parkeerplaats voor campers. Nadat we de weg rondom de stad al drie keer gereden hadden in de hoop dat er twee plekjes langs de kant vrij zouden komen, besloot Gerard de camper even bij een taxi- annex bushalte neer te zetten. Hij ging het maar ergens vragen. En ja hoor, hij was nog niet weg, of de bus kwam eraan. Daar kun je ook echt de wekker op zetten! Gelukkig was de chauffeur heel relaxt, hij stopte gewoon naast ons, liet zijn enige passagier instappen en reed weer verder. Nou, blij toe! Even later kwam Gerard terug. In de buurt van Dubrovnik is het absoluut niet mogelijk om met een camper te parkeren. Je moet de stad uit en naar de plek Babi Kuk rijden. Dit is het eindpunt van een schiereiland. Daar kun je de camper kwijt en dan met de bus – lijn 6- terug naar de stad. Nou, laten we dat dan maar doen, want anders is alle moeite voor niets. Maar goed, we hadden alleen de fonetische naam van Babi Kuk, wdt klonk als ‘bami koek’ en we moesten eerst uitpuzzelen wat hij precies bedoelde, hoe je het schreef en waar het lag. Twintig minuten waren we er bijna, staat er verdorie ineens een bord ‘verboden voor campers’ langs de weg. Wel gloeiende, gloeiende! Dan maar linksaf. “Nou, dit is een lekker grote parkeerplaats! Wel gek, dat er niemand staat?” “Oh kijk, er staan allemaal nummertjes! We rijden geloof ik op een uitbreiding van de camping, waar we zojuist langs gereden waren.” Wat een gedoe. We gaan het wel even bij de camping vragen. De man stond Gerard vriendelijk te woord, maar het begrip toeschietelijk stond niet in zijn woordenboek. We mochten niet verder, we konden op de camping overnachten voor slechts € 35,00 (naseizoen)en het parkeerterrein waar wij even op stonden, bleek ook van de camping te zijn. Hij vroeg er € 8,00 voor, wat op zich niet dramatisch is, maar we moesten wel voor 22.00 uur terug zijn. “En als we nu dat geld van te voren geven? Dan maakt het toch niet uit hoe laat we weer terug zijn?” Maar nee, dat kon allemaal niet. We moesten sowieso een paspoort achterlaten en als we na 22.00 uur terugkwamen, kregen we dat paspoort pas de volgende ochtend weer terug. Nou, van die streken zijn wij niet gediend. Die eigenaar heeft het laatste gedeelte van de weg opgekocht, beweert dat het parkeerterrein van hem is, maar er staat geen bord bij en hij chanteert je met je paspoort. Alles om je te dwingen om op zijn belachelijk dure camping te gaan staan! Dit gaan we dus echt niet doen. Want dan moet je ook nog de bus of de taxi naar de stad nemen! Laat maar! We waren boos en verdrietig. Daar ging onze geweldige afsluiting van een zwaar waardeloze dag! Rot volk! De volgende dag lazen we de reviews van de deze camping. Hij maakt grandioos misbruik van het feit, dat hij de enige camping heeft en er nergens plek voor campers is. De camping zelf is te groot, te donker en het geld absoluut niet waard.

We besloten naar de fijne camping in Slano te gaan. Bekijk het allemaal maar. Wij zijn er klaar mee! En onderweg naar Slano zijn we verdorie alweer door een idioot ingehaald op een plek waar het niet handig was en dan gaat HIJ of all people toeteren?! Gerard toeterde terug, wat op zich al bijzonder is. En daarna ging die vent weer toeteren. Wat een …. U kunt op de puntjes vleeswaren naar keuze invullen. Wij zoeken een woord van drie letters. Ik legde mijn been op de toeter en was er klaar mee. Gaat die zak even later zijn auto aan de kant zetten, maar houdt zijn lichten aan. Shit! Staat die gast ons nu op te wachten? Voor de zekerheid heb ik de camera gepakt en hem op filmen gezet. Laat maar komen. Dat snertautootje van hem weegt toch veel minder dan de camper en wij hebben niets verkeerds gedaan. Plat en ingelijst is dat autootje bovendien veel veiliger voor alle andere weggebruikers in Kroatië! Misschien krijgen we er ooit nog wel de Nobelprijs voor het bewaken van de verkeersveiligheid voor!