27. Kafè?

Tegen 11.00 uur staken we onze hoofden buiten de camper. Bij welke buren zouden we uitgenodigd zijn? Maar we bleken al in de smiezen gehouden te worden. Oma, de koeienhoedster stond al op de heuvel tegenover ons en begon druk te roepen en met haar stok te gebaren. Ja, ja, we komen heus wel. Ze kwam ons tegemoet lopen en verwelkomde ons hartelijk. Na een brul naar haar kleinkinderen, was zij ineens verdwenen en zaten wij met 3 verlegen tieners in de computerkamer, die volhing met popidolen.

Alle vier de muren, inclusief kasten en zelfs het plafond waren helemaal volgeplakt. Tja, daar zit je dan. De computer werd opgestart, de popmuziek ging aan en daarna? Gamen maar. En zo zat Gerard ineens met de fanatieke Alan te racen. Arme jongen, hij houdt helemaal niet van computerspelletjes en bakt er dan ook niets van. De meiden lagen dubbel om zijn racecapaciteiten. Na drie kwartier wilden we weer gaan. “Oh, you and you want drink?” Welja. En ze bleken vanmorgen by the way ook nog speciaal voor ons een heerlijke rumtaart gebakken te hebben. Net toen we dachten met goed fatsoen weg te kunnen, kwam oma er ook nog even bijzitten. Zo te zien had ze zelfs even iets anders aangetrokken en had ze er helemaal zin in. Het is een bijzonder aardige, hartelijke vrouw, die vol enthousiasme een waterval van Macedonische klanken over je heen stort, waar wij alleen geen hout van verstaan.

Ze blijken hier behoorlijk zelfvoorzienend te zijn. Ze bakken hun eigen brood, verbouwen hun eigen groenten, maken zelf sap en veevoer. Later bleken we ook nog een illegale rakistokerij in de schuur te zien. Tjonge, wat een spul! Koken doen ze ’s zomers buiten. Op de veranda stond het fornuis onder een krakkemikkig parasolletje met een voorraad hout ernaast. De 3 koeien stonden inmiddels weer in een half open, houten stal. Als ze een keer hun kont tegen de zijkant aangooien, kunnen ze zo weer buiten tussen de bloemetjes lopen. Verder hadden ze 3 honden, gelukkig zonder duracel-batterijen, 11 poezen, een paar eenden en heel veel kippen. De wc was een houten hutje halverwege de oprit. Wij dachten al zoiets geroken te hebben. De open ruimte boven de schuur lag vol met maïskolven. Opa bleek deze in de schuur stuk voor stuk aan het vermalen te zijn met een heel oud machientje. Ook had hij hier een flinke rakistokerij staan. Wij vonden het geweldig om hier te gast te zijn en overal rond te kunnen lopen en foto’s te maken. Voor ons een topdag! Na de nodige foto’s, blagodarama’s (dank u wel), handjes geven en priatno’s (tot ziens), gingen we tegen 13.00 uur met een grote fles zelfgemaakt sap weer weg. De kinderen deden ons alle drie uitgeleide tot aan de camperdeur toe!