67. Alaca Höyük

Na vele pilletjes van dokter Bernard, bachbloesems, vitaminen, zakdoeken en drankjes konden we de dag erna eindelijk weer een beetje overeind blijven staan. Wel had ik nog hoofd- en keelpijn. Maar goed, wie weet gaat dat voor de volgende ijstijd nog eens over. We besloten dan ook om vandaag weer op pad te gaan. We namen hartelijk afscheid van de mensen van het tankstation waar we toch een week gestaan hadden.

We hadden trouwens al die tijd wel een mooi uitzicht. Dat dorre, goudgele land met die donkergroene populieren en af en toe een paar huisjes met rode dakpannen. We waanden ons eigenlijk een beetje in Toscane.

Ook Alaca Höyük was ooit een hoofdstad van de Hettieten geweest en deze plek was nog ouder dan Hattusa zelfs. Het was 6.000 jaar geleden al bewoond door de Hatti’s en had zijn hoogtijdagen rond 2.000 voor Christus, toen de grote bloei van Hattusa nog moest beginnen. Hoezo antiek? En hier stonden nog stukken van de toegangspoort naar de stad met de echte sfinxen ervoor. Gaaf zeg! Ook waren hier weer heel wat reliëfs te bewonderen.

Twee van de beroemdste oud-anatolische tekens zijn bij de opgravingen in deze plek gevonden. Dat waren het hert en de zon, die intussen symbool voor het Turkse tourisme zijn. Volgens de boekjes zou het hier lang niet zo schilderachtig zijn als in Bogazkale en Yzilikaya zijn, maar dat viel ons dus reuze mee. Er is inmiddels een flinke groep archeologen aan het werk en zij hebben al heel wat meer gevonden, dan in de reisgidsen beschreven staat. Funderingen van een paleis, een tempel, een tweede poort, een offerplaats, een tunnel en een stuk of 5 koningsgraven, waarvan de schatten die mee begraven werden in het bijbehorende museum liggen.

We hebben nog geprobeerd een praatje met een paar archeologen te maken. Hun Engels was nog slechter dan ons Turks. Ze hadden veel lol om ons. We wilden graag weten wat een ‘poterne’ was, maar dat is ons niet gelukt. Toen kregen ze zowat echt een appelflauwte van het lachen.

Tja, nu willen we het helemaal weten. ’t Zal vast wel iets geks zijn. Misschien komen we er in het museum achter. Je ziet wel dat we nog lang niet de oude zijn. We gaan zomaar, geheel vrijwillig een stoffig museum in. Ach ja, het zat toch al bij de prijs in. Maar ik moet zeggen, dat we het eigenlijk hartstikke leuk vonden. Het geheel gaat hier nóg meer spreken. We zagen veel theepotten, fruitschalen, potten, pannen, vazen, kannen en nog wel meer aardewerk. Ook antieke spijkers, wat beeldjes, een schoen, een handje knopen en een stukje kleitablet.

We waren zo enthousiast dat we buiten nog wat Hettitische prullaria (kettinkjes met een paar van hun symbolen ) gekocht hebben. Best geinig.

Om 15.15 uur reden we weer weg. Wat hadden we het hier naar ons zin gehad. Het is heerlijk om weer te reizen en dingen te bekijken. Maar ook het contact met de plaatselijke bevolking blijft leuk. Zo ook met de vriendelijke koeienhoeder die graag voor ons poseerde.

Het blijft maar prachtig rijden en onze foto’s zijn vandaag overwegend geel met groen. De tijd lijkt hier nog stil te staan. Overal lemen vakwerkhuizen en tig schapen-, geiten- en koeienhoeders. Wat verderop zagen we een tentenkamp met veel dieren en ingepakte auto’s. Zou dit een yayla zijn, of zijn ze er juist van teruggekomen?

Om 19.15 uur waren we in het plaatsje Zile. Nergens staan borden naar de oude stad en Amasya zelf was ook niet te vinden. De winkels zijn op één na allemaal dicht. Echt gezellig, die Ramadan. Gelukkig waren wij net binnen toen het kanon werd afgeschoten, gevolgd door het gejammer uit de vele moskeeën. Dit is het teken dat de Islamieten mogen gaan eten. Binnen 30 seconden zijn echt alle straten helemaal verlaten en kan zelfs een blinde zonder problemen en zonder geleidehond een snelweg oversteken. Het leven is echt helemaal weg vanaf dat moment. Puur ongezellig.

Bij een tankstation hebben we de weg naar Amasya gevraagd. Die bleek kapot te zijn. Natuurlijk, dat hadden we zelf zowat ook kunnen bedenken. Verhalen die je in je eigen land nooit zou geloven, zijn hier schering en inslag. Tot nu toe vonden we ‘het water en de lucht zijn op’ het gekst, maar de weg is weg, is ook best apart.

Maar goed, morgen zien ze wel hoe we dat varkentje weer gaan wassen. Vannacht blijven we hier wel staan. Bovendien doet de auto raar. Rechts voorin, ergens bij het dashboard horen we ernstig kreunende geluiden en het is geen foute cd of iets dergelijks. Gerard werd hier nogal zenuwachtig van en was bang dat er iets op het punt van breken stond. Hij ging dan ook meteen op zoek naar het euvel en hoopt het vanavond nog te kunnen vinden.