74. Lijndienst Ankara-Çorum

De dag begon net zo dierlijk als de vorige geëindigd was. Blijkbaar had de kater de hele nacht heerlijk tussen ons in gelegen. Hij had vast beter geslapen dan wij. Van het telefoontje met de ANWB knapten we ook niet al te veel op. We moesten het maar zelf oplossen. Morgen kunnen we de ambassade weer bellen en gaan we terug naar Çorum. We moeten er wel niet aan denken, maar hebben geen keus als we ons geld terug willen hebben. En dat is toch wel het minste wat je na al dat gedoe mag verwachten.

Voordat we weer verder gingen, gooiden we hier de tank nog even vol. Bij de kassa bleek de Visa kaart ineens niet meer te werken en hadden we net niet genoeg contant geld meer. Korting kregen we niet en het verschil met euro’s bij leggen ging uiterst moeizaam. We gingen er rot weg. De dag begint weer lekker. Even later reden we de op zich schitterende weg over de Anatolische hoogvlakte voor de 5e keer. We lijken wel een lijndienst!

Maar wat was het ook vandaag weer een rotdag. We voelden ons kapot, boos en verdrietig. Nu kunnen we toch niet bij het afscheid en de begrafenis zijn. Zoveel moeite gedaan, tijd noch kosten gespaard en alles voor niets. Wij kunnen er definitief niet bij zijn. Door die domme schoenendozen op benen kunnen wij nooit meer afscheid van tante Nel nemen. Vreselijk!

En dan moet je ook nog een dag wachten om je geld terug te kunnen halen, want vandaag is het zondag. Wat een vreselijke dag. We zaten helemaal stuk. Het werd ons echt te veel. Het leek wel alsof we de laatste paar dagen in een emotionele achtbaan verzeild waren geraakt. In een verhaal waarin je niet eens figurant wilt zijn. En de volgende dag bleek het verhaal nog een lelijk staartje te krijgen. Maar dat wisten we toen nog niet, anders waren we misschien wel doorgedraaid. Van ellende hebben we maar een sloot Bachbloesemwater weggewerkt om de scherpste kantjes er wat mee af te kunnen spoelen.

Om 18.00 uur waren we weer in Çorum. Gelukkig vonden we een groot tankstation waar we rustig konden staan. Hier hebben we een flinke pot Mantì gekookt en er een lekkere salade bijgemaakt. De dag was prut, maar het eten was heerlijk.

Met ome Hennie ging het ook maar net aan. Hij houdt zich erg goed, maar hij heeft het wel moeilijk. Zeker vandaag toen de hele familie bij elkaar was om afscheid te nemen. Daarna heb ik een grote steen voor tante Nelly versierd. Morgen of dinsdag houden wij ons eigen afscheid wel. Uit de Bijbelkaarten trok ik, terwijl ik aan tante Nelly dacht, een mooie, super rake tekst:

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen; en de dood zal niet meer zijn; noch rouw, noch gekrijt, noch moeite zal meer zijn. (Openbaringen 21:4a).